Podsumowanie spotkania z dnia 19.12.

III Słuchanie i V Współodpowiedzialni w naszej wspólnej misji

Najczęściej świadczymy o naszej relacji z Chrystusem w płaszczyźnie osobistej przez osobistą modlitwę, wychowanie dzieci w wierze, bycie spójnym (robię to, o czym mówię), w płaszczyźnie parafialnej poprzez uczestnictwo na Mszy św. i w nabożeństwach, posługa , w płaszczyźnie społecznej życie według przykazań Bożych, zewnętrzne oznaki pobożności (sutanna, medalik, różaniec itp.), wielodzietność.

 

Kiedy myślę, czym jest dla mnie parafia, to nasuwają się dwa sposoby rozumienia: wspólnota i jednostka administracyjna. 

Jeśli chodzi o wspólnotę to są to ludzie o tych samych wartościach, z którymi dążymy do wspólnego celu – życie wieczne, mamy możliwość wzrastania w wierze, jest tym bliższa im te relacje z ludźmi są bliższe. 

Jeśli chodzi o parafię jako administrację, to jest to budynek zarządzany przez gospodarza i służy ona wspólnocie – parafianom. Czasami te relacje na linii ksiądz-parafianin są bardzo formalne i przypominają relacje usługową. 

Pytanie, czy robimy wystarczająco, aby te relacje z ludźmi we wspólnocie parafialnej były bliskie i serdeczne. Czy są wykorzystane te potencjalne obszary, w których te relacje mogłyby stawać się coraz silniejsze. Myśląc o parafii jako organizacji, to nie do końca parafianie znają potrzeby kościoła (bo o tym wie gospodarz) i dlatego nie do końca jest możliwość zaradzenia im, czy wychodzimy z inicjatywą włączenia się w troskę o wspólne dobro jakim jest parafia i jej zaplecze materialne, czy zadajemy gospodarzowi pytanie potrzeby, którym moglibyśmy zaradzić.

 

Wszyscy mamy talenty i zdolności, którymi możemy służyć, czasami nie wiemy jak, bo nie wiemy na co jest zapotrzebowanie lub w jakiej formie mogłyby one posłużyć parafii. Widać otwartość na możliwość służenia, jednak potrzebna jest na tyle sprawna komunikacja (tu widać obszar do wypracowania), aby można było te talenty parafian wykorzystać.

 

To, co najbardziej nam utrudnia zaangażowanie się w życie parafii to brak czasu, lęk przed tym, że w tym zaangażowaniu zostaniemy sami (odpowiedzialność za przedsięwzięcia, które trzeba wykonać a często nie ma zaangażowania wśród innych). Bardzo często taką przeszkodą są zobowiązania zawodowe i rodzinne, jednak jest też duży obszar niewiedzy co do potrzeb parafii, zarówno materialnych jak i formacyjnych i co do tego, co można dla tej wspólnoty zrobić.

 

 

 

 

 

 

 

ROZWIĄZANIA DO WYPRACOWANIA  W RAMACH WYŁONIONYCH OBSZARÓW:

 

 

4. DOROŚLI, KTÓRZY SĄ POZA PARAFIĄ, WIERZĄCY NIEPRAKTYKUJĄCY LUB NIEODNAJDUJĄCY SIĘ (?) W SWOJEJ PARAFII

 

 

 

5. KOMUNIKACJA – SPOSOBY PRZEPŁYWU INFORMACJI DOTYCZĄCYCH POTRZEB PARAFII (KTO, KOMU, W JAKI SPOSÓB)

17 października 2021 roku rozpoczął się etap lokalny konsultacji na szczeblu parafialnym i będzie on trwał do 3.IV.2022.
Naszym celem jest między innymi refleksja nad tym "Kim ja jestem w Kościele? Jak mogę budować wspólne dobro?" oraz jeszcze większe ożywienie życia wspólnego w naszej parafii.
linki do strony:  https://synod.mkw.pl/

serdecznie zapraszamy wszystkich parafian do uczestnictwa w spotkaniach synodalnych w naszej parafii.

---

Spotkanie 19.XII.2021 godz. 16:00

1. W jaki sposób świadczę o swojej relacji z Chrystusem?

2. Czym dla mnie jest parafia?

3. Jakie mam talenty/zdolności i jak mogę nimi służyć w swojej parafii?

4. Co przeszkadza mi w byciu aktywnym w parafii?

5. Jak my, wspólnoty działające przy parafii, służymy jej?

 

---

Spotkanie 21.IX.2021

Podsumowanie spotkania z dnia 21.11.2021

I) Towarzysze podróży

Czujemy się Dziećmi Bożymi, członkami Kościoła, odpowiedzialnymi za niego. Jesteśmy aktywni i zaangażowani, najczęściej w tych obszarach, które wynikają z potrzeb życia osobistego.

Zrodziło się pytanie czy jesteśmy rzeczywistymi świadkami i czy nie przyjmujemy postawy biernej w wielu obszarach życia parafialnego.

Myśląc „nasz Kościół”, myślimy o wszystkich ochrzczonych, nawet tych, którzy nie praktykują. Doceniamy różnorodność formacji w grupach, które są dostępne w Kościele.

Rodzi się pytania, czy wspólnoty nie działają za bardzo wsobnie, tworząc swoje wspólnoty we wspólnocie bardziej niż wspólnotę wspólnot.

Kościół zwraca się bardziej do środka, czyli do tych, którzy już są zaangażowani i są w formacji.

Na marginesie formacji pozostają dorośli, którzy nie uczestniczą we wspólnotach (ogranicza się to do Mszy św. i kazania).

W centrum życia Kościoła jest rodzina, małżeństwa, choć Caritas Parafialne aktywnie wspiera a w ostatnim czasie rodziny niedomagające finansowo, społecznie, dysfunkcyjne, z kryzysami są objęte szczególną pomocą,  widzimy potrzebę wiekszego zaangarzowania wolontariuszy i świeckich w pomoc tym rodzinom w codzienności nie tylko przez działanie Caritasu.

Zastanawiające jest to, co się dzieje z dziećmi po I Komunii Świętej i młodzieżą po Bierzmowaniu.

 

II) Słuchanie

To, co nam utrudnia słuchanie to:

- własne ograniczenia

- brak przestrzeni do wspólnego bycia

- brak czasu/presja czasu

- boimy się innych i tego, co mogą powiedzieć (bardziej atak niż poznanie)

- polaryzacja

- stereotypy, uprzedzenia, schematy

- brak przygotowania merytorycznego, nie bycie autorytetem

- kto ma stwarzać przestrzeń – ksiądz (?), świeccy (?) i gdzie ją organizować

- bycie na piedestale

 

 

ROZWIĄZANIA DO WYPRACOWANIA W RAMACH WYŁONIONYCH OBSZARÓW:

 

MŁODZIEŻ

 

RODZINA

 

FORMACJA ŚWIECKICH DOROSŁYCH NIEBĘDĄCYCH WE WSPÓLNOTACH